Autor: Grasica (Thymus) jest organem, który przez wiele wieków był zagadką dla ludzkości. Pierwsze opisane badania na temat grasicy przeprowadził Galen już w II wieku naszej ery.
Odkrył on, że organ ten powiększa się wraz z rozwojem dziecka, aż do okresu dojrzewania, a następnie stopniowo zanika. Funkcja grasicy pozostawała nieznana przez kolejne szesnaście stuleci. Przełomowe okazały się badania Jacquesa Millera z 1961 r., który usuwając zwierzętom tuż po narodzinach grasicę, obserwował niemal całkowity paraliż układu odpornościowego, co rzutowało na ogólny dalszy rozwój organizmu. Warto nadmienić, że przeprowadzany później przeszczep grasicy przywracał funkcjonowanie układu odpornościowego. Kolejne badania wykazały, że w grasicy dochodzi do niezwykle ważnego procesu dojrzewania limfocytów T, które odpowiadają za obronę przed patogenami wewnątrzkomórkowymi (limfocyty Tc), pobudzanie odpowiedzi immunologicznej(limfocyty Th), lub jej hamowanie (limfocyty Treg). Właściwości, których nabierają limfocyty T w grasicy oraz wzajemny stosunek ich populacji wpływają zarówno na to, czy i jak silnie nasz układ odpornościowy reaguje na antygeny. Zachwianie tej delikatnej równowagi może uniemożliwić skuteczną obronę naszemu organizmowi (niedobory odporności), jak i powodować nadmierną reaktywność (alergie oraz choroby autoimmunologiczne). Tak ważna rola grasicy skłoniła naukowców do pochylenia się nad zagadnieniem wspomaganiem funkcjonowania układu odpornościowego w przypadku dysfunkcji jak i późniejszego fizjologicznego zaniku grasicy.
